Δευτέρα 5 Αυγούστου 2013

"Μαμά, όχι άλλο σαμπουάν για δάκρυα!"

Έτυχε μια φορά σε κάποια συζήτηση μεταξύ συναδέλφων να ακούσω μια κυρία , σίγουρα όχι άνω των 40, να περιγράφει με ιδιαίτερη ανησυχία πώς η δασκάλα στο δημοτικό άνοιξε κουβέντα στην τάξη για τη ζωή των παιδιών με χωρισμένους γονείς.  Την προβλημάτισε μάλιστα το γεγονός ότι  η εκπαιδευτικός διάβασε ένα διήγημα στην τάξη για το πώς συμβίωναν αρμονικά παιδιά από διαφορετικούς γάμους, στο ίδιο σπίτι. Κάποιος από την παρέα τη ρώτησε τι ακριβώς την είχε ενοχλήσει σε αυτήν την πρωτοβουλία. Η ίδια ισχυρίστηκε ότι δεν είναι σωστό να παρουσιάζουμε μια «διαλυμένη» οικογένεια ως «φυσιολογική», γιατί έτσι δημιουργείται σύγχυση στα παιδιά  που πρόκειται να γίνουν οι γονείς του αύριο. 
Μάλιστα…
«Φυσιολογική» και «διαλυμένη» οικογένεια.
Άνθρωποι που φέρονται φυσιολογικά  και επιτρέπουν στους γύρω τους να φέρονται φυσιολογικά μπορούν να θεωρούνται μέλη μιας φυσιολογικής οικογένειας.
Άνθρωποι με διαλυμένο ψυχισμό, διαλυμένα θέλω, διαλυμένο έως ανύπαρκτο προσωπικό χώρο ανήκουν σίγουρα σε διαλυμένες οικογένειες.
Το διαζύγιο δεν έχει σε τίποτα να κάνει με τα παραπάνω.
Πολλοί από εμάς  καθίσαμε σε οικογενειακά τραπέζια, όπου ενώ τρως, αρχίζεις ν’ αναρωτιέσαι αν τα ζευγάρια των οικοδεσποτών ή των καλεσμένων έχουν στο πιάτο τις σάρκες τους αντί για φιλέτο.
Κάποιοι από μας βρεθήκαμε ως παιδιά στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου να αναπνέουμε το άρωμα του μίσους ανακατεμένο με τη λακ της μαμάς και το τσιγάρο του μπαμπά, επιστρέφοντας από επισκέψεις  και ζωγραφίζοντας στο τζάμι βυθισμένοι στην εκκωφαντική σιωπή τους.
Κάναμε διακοπές που ευχόμασταν να είχαν τελειώσει πριν αρχίσουν.
Οι κουβάδες με τα απωθημένα των γονιών μας ήταν το δικό μας, απρόβλεπτο και καθόλου διασκεδαστικό μπουγέλο.
Όμως εκεί. Ενωμένοι. Πιασμένοι με τις χειροπέδες της «φυσιολογικής» οικογένειας που δεν έπρεπε να διαλυθεί. Αφού στη θέση της επρόκειτο να διαλυθούμε όλοι, ένας ένας, για σωθεί αυτή.
Αρκετοί  γονείς, προς τιμήν τους, νωρίς ή αργά αφαιρούν τις χειροπέδες που τους ένωναν επώδυνα μεταξύ τους.  Ας μη ξεχνούν όμως, να απελευθερώσουν και τα χέρια των παιδιών τους από αυτές . Γιατί αυτά με τη σειρά τους, είτε θα βρουν κάποιον να αιχμαλωτίσουν συνεχίζοντας αυτό που πολύ καλά διδάχθηκαν τόσα χρόνια είτε θα ζήσουν με τα χέρια κρυμμένα στις τσέπες για πάντα.
Αυτή είναι μια δύσκολη, αλλά ενδιαφέρουσα δουλειά.
Οι χωρισμένοι γονείς  μπορούν να μην έχουν πικραμένα παιδιά, όπως συνηθίσαμε ν’ ακούμε μια ζωή. Μόνο οι πικραμένοι γονείς μπορούν να γίνουν πραγματικά  τοξικοί. Είτε μαζί είτε χώρια.

1 σχόλιο:

  1. Ένα απο τα πιο αναχρονιστικά πράγματα είναι να θεωρούμε κάτι φυσιολογικό ή μη βάση των παγιωμένων αντιλήψεων που περνάνε απο γενιά σε γενιά ή βάση μιας κουλτούρας που εμπεριέχει τους σπόρους, του ρατσισμού (κοινωνικού, φυλετικού ή ο,τι άλλο) της μισαλλοδοξίας και του φόβου. Ανθρώπους ισορροπημένους να δω να μεγαλώνουμε και υπεύθυνους και όσο για το ποιες είναι «διαλυμένες» οικογένειες είναι αυτές που διαλύουν τα παιδιά τους μέρα με τη μέρα, μαζί ή χώρια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή