Terrible Twos, Season One.

Όταν ο γιος μου ήταν περίπου  8 μηνών κι εγώ νόμιζα ότι το ξενύχτι της οδοντοφυίας  ήταν ό,τι  χειρότερο για μια μάνα, έτυχε να επισκεφθώ μια φίλη με λίγο μεγαλύτερα  παιδιά και τελείως φρικαρισμένη. Μου εξηγούσε πως ο γιος της είναι ικανός να ουρλιάζει επί ένα τέταρτο επειδή του μετακίνησε το αυτοκινητάκι τρεις πόντους δεξιά ή γιατί απλά δεν του έφτασε το νερό που του είχε δώσει. Εγώ την κοιτούσα απορημένη, ανακατεύοντας το καφεδάκι μου αλλά και κάπως υποτιμητικά, εδώ που τα λέμε, καθώς σκεφτόμουν ότι «το δικό μου το παιδί» γκρινιάζει μόνο όταν πονάει, πράγμα κατανοητό.  Φεύγοντας από την επίσκεψη έφτυσα τον κόρφο μου και λυπήθηκα την καλή μου φίλη που είχε μπλέξει έτσι. Πόσο αδαής…

Η στιγμή που λούστηκα κι εγώ με το σαμπουάν της εν λόγω μητέρας, δεν άργησε να έρθει. Τρεις μήνες πριν το καλόβολο παιδί μου κλείσει τα δύο, άρχισε το πανηγύρι. Πόσες φορές δεν έγινα το ρεζίλι της πλατείας γιατί αδυνατούσα να καταλάβω τι ζητούσε από αυτά που είχα στην τσάντα; Η ξεφτίλα του σουπερμάρκετ γιατί επέμενα να μην του αγοράσω μπισκότα επειδή σε λίγο ήταν η ώρα του φαγητού; Η γελοία μαμά του άλσους Νέας Σμύρνης που έπαιρνε σηκωτό παιδί, τσάντα, ποδηλατάκι και γινόταν καπνός ;

Κυκλοφορούσα για εβδομάδες με το σύνδρομο της αιωρούμενης σφαλιάρας «πότε-θα –πάθει-άραγε-κρίση;». Ένιωθα αποτυχημένη. Μπήκα σε κάθε ιστοσελίδα στα αγγλικά και στα γαλλικά και διάβασα  με ανακούφιση διαλόγους απελπισμένων γονιών με το ίδιο πρόβλημα.  Έβρισκα μεν προσωρινή παρηγοριά αλλά όταν ερχόταν εκείνη η ώρα, μου φαινόταν πάντα το ίδιο φρικτή, κουραστική , ντροπιαστική.

Μετά έγινα ευρηματική. Άρχισα να αποφεύγω τις «πηγές» των κρίσεων . Είχα πάντα άσσους στο μανίκι. Παιχνιδάκια στην τσάντα του Σπορτ Μπιλι, κάποιο καινούριο βιβλίο με μπουλντόζες και τρακτέρ, κρακεράκια, πιπίλα, νερό και άλλα πολλά. Κυρίως όμως αποφάσισα να οπλιστώ με κάτι που ποτέ δεν είχα σε περίσσευμα : ατελείωτη υπομονή. Ήμουν σε θέση να πλένω τα πιάτα , να χτυπάω αυγολέμονο ή να διαβάζω εφημερίδα ενώ το δίχρονο έδινε ρέστα στην υστερία . Μια μέρα μάλιστα , αφού δοκίμασα τα πάντα , έβαλα απλά το κεφάλι μου κάτω από τον απορροφητήρα, βούλωσα  τα αυτιά μου και περίμενα μέχρι να τελειώσει το σόου. Αυτό σταμάτησε και με κοίταζε παραξενεμένο. Και το ρώτησα με απόγνωση γιατί μου το κάνει αυτό αφού είμαι καλή μαμά! Δεν πήρα απάντηση.

Ήθελα από καιρό να γράψω κάτι για τις κρίσεις αυτές , αλλά δεν είχα κουράγιο ούτε και μούτρα, μεταξύ μας. Τώρα που υποχώρησαν μπορώ να πω με βεβαιότητα πόσο πονάει να είσαι στη θέση αυτού που άλλοτε κοιτούσες με μισό μάτι. Τα terrible twos, όπως αποκαλούνται, δεν είναι μόνο μια κορυφαία άσκηση υπομονής και αγάπης απέναντι σε ένα παιδί που πασχίζει να επικοινωνήσει τις σκέψεις και τα συναισθήματά του , αλλά και μια ευκαιρία να γίνεις λιγότερο επικριτικός απέναντι σε ανθρώπους των οποίων την κατάσταση βλέπεις μόνο σαν εξωτερικός παρατηρητής.

Όταν ένα αυτοκίνητο αργεί να παρκάρει , η κυρία μπροστά σου στο γκισέ του αεροδρομίου δε βρίσκει το διαβατήριό της , το ηλικιωμένο ζευγάρι καθυστερεί να γεμίσει τις σακούλες στο ταμείο του σουπερμάρκετ σκέψου ότι  μπορεί να φταίνε τα terrible forty , fifty, sixty, seventy twos . Και περίμενε.