«Μπαμπά, τι είναι αυτό;», « Παγώνι, Κωστή μου», «Α! Τι ωραίο!»
Πράγματι ήταν πολύ ωραίο. Μόνο που δεν ήταν παγώνι.
Δεν ισχυρίζομαι ότι ήξερα το όνομα του παράξενου πουλιού-κατοίκου του ζωολογικού κήπου με τα μαύρα πούπουλα και το χρωματιστό ράμφος. Απόρησα όμως γιατί ο εν λόγω πατέρας προτίμησε να δώσει μια λάθος πληροφορία στον γιό του από το να σταθεί ένα δευτερόλεπτο και να διαβάσει την ταμπέλα έξω απ’ το κλουβί. Ή να πάρει αγκαλιά τον Κωστή και να τη διαβάσουν μαζί , δείχνοντάς του έτσι έναν τρόπο να λειτουργήσει στο μέλλον.
Πολύ φοβάμαι , ότι το παράξενο πουλί βαφτίστηκε αυθαίρετα «παγώνι» όχι επειδή ο μπαμπάς δεν ήξερε αλλά επειδή βαριόταν να εξηγεί. Ή ακόμα χειρότερα, επειδή υποτιμά τη νοημοσύνη του μικρού Κωστή θεωρώντας ότι δε θα το θυμάται σε λίγες μέρες.
Η συζήτηση ,οι απαντήσεις στις ίδιες, επαναλαμβανόμενες ερωτήσεις, η καλλιέργεια της φιλομάθειας και της ευρυμάθειας, οι ιστορίες –φανταστικές ή πραγματικές, οι υποτιθέμενοι διάλογοι με έντομα και άψυχα αντικείμενα είναι η ίσως μόνη προίκα που θα έπρεπε να μας απασχολεί πώς θα δώσουμε στα παιδιά μας και στην οποία αξίζει να επενδύσουμε.
Στην κάθε βαριεστημένη και πρόχειρη ανταπόκριση σε παιδική απορία , απάντηση αποτελεί το παρακάτω βίντεο. Κάπου στη μέση της αφήγησής του, ο Feynman εξηγεί τη διαφορά ανάμεσα στο να γνωρίζεις το όνομα κάποιου πράγματος και να γνωρίζεις αυτό καθαυτό το πράγμα για το οποίο μιλάς. Αυτό βέβαια μας πάει ένα βήμα παραπέρα από το περιστατικό με το παγώνι. Πράγμα που είναι όμως και το ζητούμενο όταν διαπλάθουμε ανθρώπους: να γίνουμε το χέρι που θα τους πάει στο "παραπέρα" .
