Τετάρτη 1 Μαΐου 2013

Να βγάλουμε τα παιδιά μας έξω να τα μετρήσουμε.

Οι Έλληνες ως γονείς κάνουν – συνήθως στις κούνιες -  αυτό που ξέρουν να κάνουν καλά παντού: είναι αυστηροί με τους άλλους και επιεικείς με τον εαυτό τους.
Υπάρχουν τρεις βασικές κατηγορίες τέτοιων γονιών :
Γονείς - Κριτική Επιτροπή: πρόκειται για αρκετά «συμμαζεμένη» κατηγορία χωρίς ακραίες εκδηλώσεις- παρεμβάσεις. Μιλούν χαμηλόφωνα για τα  άλλα  παιδιά, σχολιάζοντας τα ρούχα τους , τις κορδέλες και τα τσιμπιδάκια πάνω στα καραφλά, βρεφικά κεφάλια ή τα καρότσια που «κάνουν μπαμ ότι είναι μάπα και κυρίως ασήκωτα». Όταν παρακολουθούν τα τερατώδη λάθη άλλων γονιών ή tantrum σε εξέλιξη, κρατάνε μικρό καλάθι φοβούμενοι ότι κοντεύει  και η σειρά τους η οποία, εδώ που τα λέμε, δεν αργεί να έρθει.
Οι γονείς – «πεθερές» : Ιδιαίτερα κουραστική κατηγορία.  Φαίνονται από μακριά. Βαδίζουν επιθετικά για να προλάβουν την κούνια, την τσουλήθρα τη θέση στη σκιά. Εφαρμόζουν παιδαγωγική δεκαετιών παλαιότερων ακόμα κι από αυτή στην οποία μεγάλωσαν. Κάνουν «ντα» το τραπεζάκι στο οποίο σκοντάφτει η κορούλα τους  και γενικά κάνουν ακριβώς τα ίδια λάθη με τους γονείς τους. Συνήθεις ατάκες τους : «Τέτοια ώρα του δίνετε φρούτο;», «Α, εμείς στη Μαρία-Νεφέλη αγοράζουμε μόνο βιολογικά», «Άντε καλέ που ακούτε τους ψυχολόγους και αυτές τις αηδίες! Εγώ έχω τρία παιδιά, ξέρω καλύτερα» κ.α.
Οι γονείς του παιδιού – θαύματος  ή αλλιώς του χρυσαετού : Λάμπουν. Ακτινοβολούν. Και όχι άδικα. Τα παιδιά τους περπάτησαν , μίλησαν, ζωγράφισαν έκαναν πρόσθεση και ανακάλυψαν ότι η γη γυρίζει πριν απ'  όλα τ’ άλλα. Οι γιοι και οι κόρες τους είναι αθλητές , πρωταθλητές , σκακιστές, θεατράνθρωποι, σούπερ ήρωες! Οι γονείς του παιδιού θαύματος καμαρώνουν όταν αυτό μιλάει σαν σαρανταπεντάρης συνδικαλιστής και όχι σαν παιδί της ηλικίας του με φαντασία και χαριτωμένα λάθη.
«Πώς σε λένε;», ρώτησε το γιο μου κάποια τέτοια μαμά μια μέρα στις κούνιες πριν καιρό. «Γιάννη» , απάντησα εγώ,  μιας και  το δικό μου δεν επρόκειτο να βγάλει άχνα. «Καλά, πόσο είναι και δε μιλάει;», είπε σοκαρισμένη η μάνα του χρυσαετού. «19 μηνών» της απάντησα.  «Αααααα…. τα δικά μου και τα δύο μίλησαν πριν χρονίσουν». «Α μπα…» είπα «το δικό μου είναι κανονικό».

7 σχόλια:

  1. όχι βέβαια! μα δεν το λες για να το καταλάβει, αλλά για διαχωρίσεις εσύ (κάπου μέσα σου) τη θέση σου από αυτή :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Χαχαχαχα... Καταπληκτικό. Και τόσο μα τόσο αληθινό...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καταρχάς, κι εγώ Γιάννης. Στα 19 μου -μηνών- δεν είχα αρχίσει να υποψιάζομαι καν ότι υπάρχει αυτό το πράγμα που λέγεται ομιλία. Στα 33 μου, τώρα -μηνών πάντα- μια συνεννόηση τσάτρα πάτρα την κάνω. Κανονικότατος, να υποθέσω;

    ΑπάντησηΔιαγραφή