Τετάρτη 22 Μαΐου 2013

"Δίνουμε" Πανελλαδικές! Βγάλε μπουφάν και πιες το χυμό σου!

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες οι συνάδελφοί  μου κι εγώ, τερματίζουμε το λατρεμένο video game που λέγεται «Πανελλαδικές». Έχουμε περάσει επιτυχώς τις πίστες  «θέτω στόχους σε παιδιά που δικαίως δεν ξέρουν προς τα πού να πάνε», «μια στο καρφί και μια στο πέταλο μπας και διαβάσουν», «ενημερώσεις γονέων – ψυχαναλυτικά sessions», «χαβαλές και αγάπες για ισχυροποίηση του bonding», «σκληροπυρηνικό κράξιμο σε όποιον δε μαζεύεται» . Και τελευταία στιγμή πρέπει να μασήσουμε  λίγα από τα φύλλα δάφνης της Πυθίας, για να μαντέψουμε τα θέματα σώζοντας και τον τελευταίο αδιάβαστο,  που συνήθως είναι περισσότερο έξυπνος απ’ όσο το ελληνικό σχολείο μπορεί  ν’ αντέξει.
Οι γονείς από την άλλη , αφού κράτησαν βιβλία, έκαναν τον ταξιτζή και το σάκο του μποξ, σε κοιτάνε με τα νεύρα κρόσσια περιμένοντας να τους εγγυηθείς ότι όλα θα πάνε καλά. Εσύ το κάνεις. Γιατί θέλεις τόσο πολύ να πάνε καλά τα παιδιά. Γιατί πρέπει. Γιατί ο παραλογισμός του συστήματος εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, σε σοκάρει κάθε χρόνο απ’ την αρχή. Σα να πρόκειται να είσαι εσύ ο εξεταζόμενος. Και ενώ η άνοιξη έχει μπει και το αρνί είναι στη σούβλα, για τους μαθητές, τους γονείς τους κι εμάς δεν είναι Πάσχα: είναι απλά λίγες μέρες πριν τις εξετάσεις.
Χυμοί – βόμβες βιταμινών καταφθάνουν την ώρα του ιδιαίτερου μαθήματος στο εφηβικό γραφειάκι. Η μαμά κλείνει διακριτικά τη μπαλκονόπορτα για να μην κρυώσει το παιδί παρά τους 32 βαθμούς. Ο μπαμπάς ρωτάει λεπτομέρειες σε σημείο ν’ αναρωτιέσαι  μήπως πάει μετά κρυφά και κάνει μαθήματα σε άλλα παιδιά! Η γιαγιά κάνει τάματα και ανοίγει φύλλο για το εγγόνι που κοπιάζει και οι υπόλοιποι φίλοι και συγγενείς παριστάνουν τους διαιτητές στον μεγάλο καυγά του μηχανογραφικού.
Όλη, όμως, αυτή η κατάσταση τρέλας στην οποία βυθίζουν οι Πανελλαδικές εξετάσεις  την ελληνική οικογένεια, εξαφανίζει τελείως τον πραγματικό στόχο της παιδείας , που σίγουρα δεν είναι η εισαγωγή σε κάποια τυχαία σχολή στην οποία σε έστειλε μια Υποτακτική που δε μπόρεσες να θυμηθείς.Το ζητούμενο είναι το σχολείο και οι σπουδές στο Πανεπιστήμιο, να είναι μια προσωπική υπόθεση των μαθητών. Κάτι που επιλέγουν με την ψυχή τους και βάσει των πραγματικών τους δυνατοτήτων. Να πάψουν να ακούγονται νοσηροί πληθυντικοί όπως "γράψαμε καλά", "δεν τα καταφέραμε", "διαβάζουμε από το πρωί". Η παιδεία ,πέρα από τις όποιου είδους γνώσεις, πρέπει κυρίως να δίνει τη δυνατότητα στους νέους να κόβουν τους ομφάλιους λώρους. Και  όχι να φτιάχνει σπίτια και φροντιστήρια που να μοιάζουν με μεγάλες θερμοκοιτίδες. 

1 σχόλιο: