"Να βουτάς τη γλώσσα σου στο μυαλό σου πριν μιλήσεις", έλεγαν η παλαιάς κοπής γονείς στα παιδάκια τους. Φαίνεται όμως δύσκολο στην εφαρμογή του το ρητό, ειδικά από νέες μαμάδες των οποίων ο αυτοσκοπός ήταν ακριβώς αυτός: να γίνουν μαμάδες.
Φίλη νέας μητέρας την επισκέπτεται για να δει το βρέφος. Η φίλη για διάφορους λόγους δεν έχει αποκτήσει ακόμα παιδιά. Η νέα μαμά θεωρεί χαριτωμένο να φωνάξει ενθουσιασμένη στο μωρό " Κάνε μια αγκαλίτσα στη θεία Όλγα!". Η θεία Όλγα δαγκώνεται. Όχι γιατί ο χαρακτηρισμός "θεία" είναι από μόνος του κακός, κάθε άλλο. Αλλά γιατί παιδιόθεν άκουγε τη μαμά της να αποκαλεί "θείες", όλες τις φίλες της που δεν απέκτησαν ποτέ παιδιά. Για να τις παρηγορήσει. Για να τους δώσει τον αμέσως κοντινότερο ρόλο σ'αυτόν της μητέρας.
Όταν είσαι ο εμπνευστής τέτοιων τεχνασμάτων, είναι τις περισσότερες φορές ένδειξη αγάπης. Όταν όμως μεγαλώνεις με αυτά, γίνονται καμπανάκια τα οποία παραπέμπουν σε ζωές ανθρώπων που ίσως δε θα θέλες να ζήσεις. Ή τέλος πάντων, δε θα είχες πρόβλημα να ζήσεις αλλά ο χακτηρισμός "θεία" δε σ' αφήνει να το αποφασίσεις , αφού η μία αυτή λέξη δε σου θυμίζει μόνο το προαναφερθέν πρόσωπο της παιδικής σου ηλικίας αλλά και όλες τις συζητήσεις γύρω από αυτό. Για το πόσο "ατύχησε" και για το ότι "οι ακαμάτρες κι οι λωλές έχουν τις τύχες τις καλές".
Ας αφήσουμε τις απανταχού "θείες" να αποφασίζουν οι ίδιες πώς θέλουν να αυτοαποκαλούνται. Και κυρίως, πώς θέλουν να ζήσουν.
Υ.Γ. Λευτεριά στη "θεία Όλγα"
Φίλη νέας μητέρας την επισκέπτεται για να δει το βρέφος. Η φίλη για διάφορους λόγους δεν έχει αποκτήσει ακόμα παιδιά. Η νέα μαμά θεωρεί χαριτωμένο να φωνάξει ενθουσιασμένη στο μωρό " Κάνε μια αγκαλίτσα στη θεία Όλγα!". Η θεία Όλγα δαγκώνεται. Όχι γιατί ο χαρακτηρισμός "θεία" είναι από μόνος του κακός, κάθε άλλο. Αλλά γιατί παιδιόθεν άκουγε τη μαμά της να αποκαλεί "θείες", όλες τις φίλες της που δεν απέκτησαν ποτέ παιδιά. Για να τις παρηγορήσει. Για να τους δώσει τον αμέσως κοντινότερο ρόλο σ'αυτόν της μητέρας.
Όταν είσαι ο εμπνευστής τέτοιων τεχνασμάτων, είναι τις περισσότερες φορές ένδειξη αγάπης. Όταν όμως μεγαλώνεις με αυτά, γίνονται καμπανάκια τα οποία παραπέμπουν σε ζωές ανθρώπων που ίσως δε θα θέλες να ζήσεις. Ή τέλος πάντων, δε θα είχες πρόβλημα να ζήσεις αλλά ο χακτηρισμός "θεία" δε σ' αφήνει να το αποφασίσεις , αφού η μία αυτή λέξη δε σου θυμίζει μόνο το προαναφερθέν πρόσωπο της παιδικής σου ηλικίας αλλά και όλες τις συζητήσεις γύρω από αυτό. Για το πόσο "ατύχησε" και για το ότι "οι ακαμάτρες κι οι λωλές έχουν τις τύχες τις καλές".
Ας αφήσουμε τις απανταχού "θείες" να αποφασίζουν οι ίδιες πώς θέλουν να αυτοαποκαλούνται. Και κυρίως, πώς θέλουν να ζήσουν.
Υ.Γ. Λευτεριά στη "θεία Όλγα"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου