"Έτσι θα βγεις έξω; "
"Δεν είσαι κατάλληλα ντυμένος."
"Πού πας έτσι γυμνή;"
"Μη σ' ακούσω να βήχεις!"
Και δύο μέρες μετά "Όταν τα λεγε η μαμά..."
Μαμαδίστικες κραυγές αγωνίας που αντέχουν στο χρόνο και που μόνο "όταν γίνεις μαμά θα καταλάβεις".
Και έγινα μαμά. Και κατάλαβα. Κι επειδή θέλω να είμαι "εναλλακτική", όταν φτάσει η ώρα της εξόδου, και άρα του μπουφάν, εφευρίσκω τρόπους για να το πω χωρίς να το πω. Όπως "Έτσι θα βγει έξω; Με την μπλούζα;" , "Δεν κάνει λίγη ψύχρα; Να του πάρω κάτι μαζί;". Ορκίζομαι να μη του πω ποτέ να βάλει μπουφάν. Πιπέρι στο στόμα, σκέφτόμαι. Και μπλέκω καλού κακού τα δάχτυλα πίσω από την πλάτη μου...
Πόσο κουραστικό να πεις "βάλε μπουφάν" χωρίς να το πεις. Και πόσο περίπλοκο να είσαι μαμά χωρίς να είσαι. Να είσαι κεφάτη και κουλ. Με περιποιημένα μαλλιά και καθαρά ρούχα, χωρίς λεκέδες από βρεφικούς εμετούς, χώματα από τις κούνιες ή λαδιές. Λεπτή αλλά και ανθεκτική. Στοργική και ακούραστη. Να κουβαλάς το παιδί παντού μαζί σου και όταν αποχωρείς από την παρέα, που θα κάτσει τουλάχιστον άλλο ένα δίωρο (γιατί εφυγες πάνω στο καλύτερο), το φαγητό σου να μένει πίσω στο τραπέζι άθικτο. Και καθώς απομακρύνεσαι, το γεμάτο πιάτο σου μικραίνει, οι χαρούμενες φωνές των φίλων σου σβήνουν κι εσύ σκέφτεσαι ότι τελικά έκανε πολλή ζέστη για μπουφάν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου